به گزارش خبرگزاری آریا به نقل از روابط عمومی وزارت میراث فرهنگی؛ در پیام تبریک آقای علی‌اصغر مونسان به این مناسبت آمده است:
«حکیم ابوالقاسم فردوسی، حماسه سرای بلند آوازه ایران زمین، پرچمدار خردورزی در فرهنگ و تمدن ایرانی و مبشر صلح و دوستی است.
فردوسی را نگاهبان زبان فارسی می‌دانند، از آنرو که با سرایش یکی از عظیم‌ترین منظومه‌های حماسی جهان به زبان فارسی حیاتی دوباره و به فرهنگ و ادبیات کشورمان غنایی افزون بخشید.
بی‌تردید گرامیداشت مقام و منزلت فردوسی، پاسداشت بخشی ارزشمند از گنجینه میراث‌فرهنگی این مرز و بوم است. بر این سیاق وزارت میراث‌فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی در کنار اقدامات متعددی که برای توس انجام داده، ساماندهی و بازپیرایی محوطه تاریخی توس را نیز دنبال کرده است تا شرایط حضور گردشگران داخلی و خارجی در آرامگاه فردوسی تسهیل شود.
ضمن بزرگداشت یاد و نام بلند حکیم توس، فرارسیدن روز فردوسی را به همه ایرانیان و دوستداران زبان فارسی در سراسر جهان تبریک و تهنیت می‌گویم.»
به گزارش خبرگزاری صدا و سیما مرکز خوزستان ، مدیر کل کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان خوزستان گفت: این مجموعه ویژه برنامه‌ی شاهنامه‌شناسی «سخن‌گوی پارسی» را به مناسبت سالروز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، به صورت مجازی برگزار می‌کند.وحید کیانی افزود : نشست شاهنامه‌شناسی «سخن‌گوی پارسی» به همت حوزه‌ی فرهنگی – هنری کانون امیدیه، ویژه‌ی مربیان و کودکان و نوجوانان مراکز کانون این حوزه و با هدف معرفی حکیم ابوالقاسم فردوسی به عنوان یکی از چهره‌های تاثیر‌گذار در پاسداشت زبان فارسی و همچنین معرفی شاهنامه و شاهنامه‌خوانی به عنوان میراثی اصیل، ماندگار و موثر در تقویت حافظه و اندیشه‌ی کودکان و نوجوانان، برگزار میشود.وی گفت : رویداد فرهنگی- هنری «سخن‌گوی پارسی»، ساعت ۱۳، روز یکشنبه ۲۶ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰، در سامانه‌ی مجازی کانون حوزه‌ی امیدیه، برگزار خواهد شد.مربیان، کودکان و نوجوانان خوزستانی در این برنامه، با تاریخچه‌ی مجسمه‌ی میدان فردوسی، اسطوره‌های شاهنامه و ارتباط میان آموزه‌های قرآنی و اعتقادات و باور‌های ایزدی در شاهنامه آشنا می‌شوند و در مرحله‌ی بعد به ارائه‌ی آثار شاهنامه‌خوانی خود و مشاعره با ابیات شاهنامه می‌پردازند.
به مناسبت شرکت در دهمین دوره جشنواره فیلم‌های ایرانی استرالیا از پوستر خارجی مستند «سبالو» به کارگردانی محسن نساوند رونمایی شد. این پوستر را محترم نساوند طراحی و اجرا کرده است.
دهمین دوره جشنواره فیلم‌های ایرانیِ استرالیا به صورت فیزیکی از 20 می (30 اردیبهشت) تا 16 ژوئن (26 خرداد) در چهار شهر سیدنی، ملبورن، بریزبن و پرت و پس از آن به مدت 10 روز به صورت آنلاین در سراسر استرالیا برگزار میشود. در بخشی مجزا از جشنواره فیلم‌های ایرانی استرالیا به سینمای جنوب پرداخته میشود و به همین منظور فیلم «سبالو» برای این بخش انتخاب شده و به نمایش درمی‌آید.
این فیلم که در حال حاضر در سینماهای «هنروتجربه» روی پرده است روایتی از زندگی محمود بردک نیا نوازنده سازهای کوبه‌ای است که اصالتی آفریقایی دارد و سال‌ها پیش اجدادش از زنگبار، جنوب تانزانیا به بوشهر مهاجرت کردند. او تلاش می‌کند با موسیقی و هنرش سنت پدران خود را زنده نگه دارد.
«سبالو» همچنین در لایه‌های زیرین خود نگاهی به تأثیر غیرقابل انکار رنگین‌پوستان آفریقایی‌تبار در موسیقی آیینی و سنتی جنوب ایران و بوشهر دارد.
محسن نساوند مستندساز و عکاس بوشهری فعالیت خود را از 1378 با تئاتر در بوشهر آغاز کرد و فارغ‌التحصیل رشته کارگردانی سینما از دانشگاه آزاد بوشهر در سال 1390 است. نساوند تاکنون کارگردانی مستندهایی چون«سایه»، «تالار وحدت هفت صبح»، «الف سمبو»، «ژلوفن» و «داون» را برعهده داشته است.
عوامل مستند «سبالو» عبارت‌اند از کارگردان: محسن نساوند، دستیار کارگردان و تدوین: عابدین رمضانی، فیلمبردار: آیین ایرانی، بهتاش کمه زری، سعید بوشهری، مهرداد افراسیابی و علی کارگر، موسیقی: حبیب مفتاح و محسن شریفیان، مشاور پروژه: سیف الله صمدیان و انیس قناعت، صدابردار: محمد بوشهری و آریو انصاری، صداگذار: امین محمدی، اصلاح رنگ: محمد زرین‌پور، تصاویر هوایی: کوروش زارعی، مجتبی هدایت جو و کاوه زارعی، طراح پوستر: محترم نساوند و مسعود نساوند، برنامه‌ریز: امیر یوسف اکبرزاده، مدیر تولید: بهمن رسولی، مترجم: مرجان مدرس، عکاس: بابک منصوریان، سیدحسین حسینی، سیدمحمد فاطمی و با سپاس از سعید عرب‌زاده، آرشیو تصاویر و عکس: محمدرضا بلادی، عماد دباش زاده، نجف کازرونی (مستند اربعین) ناصر تقوایی، مشاور رسانه‌ای: نغمه دانش آشتیانی، تهیه‌کننده: فاطمه معتمدآریا
امروز 25 اردیبهشت ماه روز نکوداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی حماسرای شهیر ایرانی و فخر ادب فارسی است. خالق اثر بی بدیل و جاویدان شاهنامه که سهم سترگی در زنده نگهداشتن هویت ، زبان و فرهنگ ما ایرانیان دارد.
ادبیات گرانسنگ فارسی گنجینه ای لایزال و میراث باشکوه ما ایرانیان است. اسطوره و حماسه به گونه ای افتخار آمیز با زندگی مردمان ما عجین شده است و شاهنامه فخر ادب فارسی و شاهکار فردوسی پاکزاد خورشیدی است تابناک بر بلندای تاریخ ادبیات ما. داستان پهلوانی ها ،وطن دوستی و جوانمردی ایرانیان کهن و حماسه هایی که در هر عصری زنده و جاویدان است. شاهنامه گویی شناسنامه همه ما ایرانیان است ؛بستری ارزنده برای نمایش تاریخ شکوهمند این ملک و در زمانه ما بستری برای توسعه گردشگری در شرق ایران زمین . هر چند که رونق گردشگری نوپای و ناشناخته ایران زمین همت عالی می خواهد و پایمردی ورای عبور ازهفت خوان ، اما فرزندان این آب و خاک میراث داران رستم و سهراب و آرش و کاوه اند وخواستن برایشان عین توانستن است.
شاهنامه فرصت بی نظیری است که می توان بر مبنای آن گردشگری ادبی را در شرق کشور رونق داد.
بدون شک این نوع گردشگری می تواند بزرگترین نقطه عطف رونق در سیستان و بلوچستان باشد ؛مکانی که بسیاری از داستان های شاهنامه در آنجا اتفاق افتاده است وقهرمانان اصلی شاهنامه فردوسی نظیر رستم و سهراب، خاندان دستان و خاندان نریمان و بسیاری دیگر اهل این دیار ند.
روشن است که شناسایی قابلیت های گردشگری ادبی در بستر شاهنامه اولین خوان شکست محرومیت ها و رونق اقتصاد گردشگری این منطقه خواهد بود. شناسایی مکان های رویدادهای شاهنامه در سیستان و بازسازی داستان های اساطیری در قالب موزه، شهرک و پارک شاهنامه گام هایی است که می تواند گردشگران ادبی داخلی و خارجی را به سوی این سرزمین زرخیز روانه کند. نقالی و شاهنامه خوانی داشته های دیگری است برای روشن کردن چراغ گردشگری ادبی این مرز و بوم.
ساخت فیلم و روایت سازی از اساطیر شاهنامه در لوکیشن های تاریخی ایران گام دیگری برای استفاده از بزرگترین شاهکار ادبی ایران زمین است. حرکتی که می توان با نمایش آن بزرگترین تبلیغات را برای گردشگری ناشناخته ایران زمین رقم زد . ای کاش اهالی هنر در این زمینه دست بجنبانند و اهالی میراث در کارزار شناساندن و حفظ مفاخر فرهنگی این دیار با جان و دل پای کار بیایند. خوان هشتم توسعه گردشگری ادبی ایمان به میراث شکوهمند این ملک و همت برای شناساندن آن به جهانیان است.
دیدارنیوز ـ زبان هر جامعه، قوم و کشوری بازتاب آرا، افکار، نظر و در یک کلام تمدن و فرهنگ آن جامعه است. در طول تاریخ چه بسا کشور‌های فراوانی را می‌توان نام برد که در پسِ پشت حمله کشور‌های قدرتمند نه‌تن‌ها شاهد از بین رفتن فرهنگ و تمدن خود که از آن بالاتر شاهد تغییر، دگرگونی یا نابودی زبان مادری‌شان بودند.
ایران با پیشینه تاریخی کهن و باستانی در سیر تطور و تحول حیات خود، بار‌ها شاهد تاخت‌وتاز دشمنان بوده‌است؛ اما دراین‌میان آنچه هویت، جایگاه و شناسه فرهنگی آن یعنی زبان و ادب فارسی به شمار می‌رود هیچ‌گاه دست‌خوش تغییر نشده‌است. یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌ها در دستیابی به این مهم را می‌توان حکیم ابوالقاسم فردوسی و شاهکار جاودانه او در پاسداشت زبان فارسی یعنی شاهنامه نام برد. کتابی که از قرن پنجم هجری تا امروز یکی از اصلی‌ترین سردمداران حفظ زبان فارسی است.
اما این گنجینه ارزشمند چه در زمان سرایش و چه سال‌های بعد از آن با وجود تلاش بسیاری پادشاهان و حکمرانانی که بدون هویت ایرانی بر این آب‌وخاک سلطنت کردند با دشمنی و حتی تلاش برای نابودی روبرو بوده است. جایگاه رفیع، ارزشمند و قله‌نشین شاهنامه فردوسی و ریشه‌های آن در پاسداشت زبان فارسی حتی در سخت‌ترین دوره‌ها از سینه به سینه و دل به دل میان ایرانیان هویت‌بخش و پاسدار زبانی بود که خاستگاه تمدن، فرهنگ ایرانی و شناسنامه هویت ایران‌زمین را بازتاب می‌داد.
دلایل کم‌اقبالی و بی‌توجهی هنر‌های دراماتیک به شاهنامه فردوسی
در بهره بردن آثار هنر دراماتیک در عرصه تئاتر و سینما هیچ‌گاه شاهد آن قدر و ارزشی نبوده‌ایم که غربی‌ها در مواجهه با آثار ادبی خود هستند. آنها بار‌ها برای بازتاب تفکر و تمدن‌شان در اقتباس مستقیم و غیرمستقیم از آثار ادبی خود، شاهکار‌های متعدد و مختلفی را در قامت آثار سینمایی و تئاتری خلق کرده‌اند.
این‌که دلیل کم اقبالی و به بیانی صریح‌تر بی‌توجهی هنرمندان تئاتر و سینمای کشورمان نسبت به چنین گنجینه ادبی، حماسی و داستانی چیست را باید در دلایل مختلف جست وجو کرد. از بی‌میلی و کم رمقی پژوهشگران نسبت به مداقه و پژوهش در این گنجینه ادبی تا ضعف و سستی نظام آموزشی در بهره‌بردن عینی و عملی از داشته‌های کهن ادب فارسی به‌ویژه شاهنامه، از تهمت و انگ‌هایی، چون اختصاص شاهنامه فردوسی به کتابی درباره پاسداشت و ستایش شاهان و تقبیح و نکوهش آن تا کم‌توجهی نهاد‌های فرهنگی، ادبی و هنری دولتی و بی‌محلی مدیران به خلق آثاری مستند و مستدل برگرفته‌شده از این گنجینه ادب فارسی تنها بخشی از دلایل بی‌توجهی به شاهنامه در کشورمان را شامل میشود.
حال که روز بیست‌وپنجم اردیبهشت مصادف با روز بزرگداشت فردوسی و روز پاسداشت زبان و ادب فارسی قرار گرفته‌ایم با بهروز غریب‌پور پژوهشگر، نمایشنامه‌نویس و کارگردان تئاتر که فصل مهمی از قریب به پنج دهه فعالیت هنری اش در اقتباس از شاهکار‌های ادب فارسی رقم خورده‌است، دلیل کم‌محلی و بی‌توجهی به شاهنامه فردوسی در خلق آثار دراماتیک را به بحث گذاشته‌ایم.
غریب‌پور در گفتگو با ایرنا اظهار داشت: دغدغه ذهنی ام درباره پژوهش و تولید اثر درباره فردوسی و شاهکار جاودانش شاهنامه، تنها مختص به تولید اپرای عروسکی رستم و سهراب نبوده است.
نخستین بار برای افتتاح المپیک غرب آسیا در سال ۷۵ - ۷۶ براساس هفت‌خان رستم برای افتتاحیه آن مراسم با گروهی ۷۰۰ نفره و چند هزار قطعه عروسکی و بازیگر، این اثر را روی صحنه بردم. اتفاقاً پس‌از آن در بازی‌های آسیایی این کار تقلید شد و حتی آثاری بر اساس شخصیت‌های بزرگ دیگری، چون ابن‌سینا، خیام، عطار و دیگران در مراسم افتتاحیه بازی‌های آسیایی تولید شد.
وی با بیان آنکه گرایش به فردوسی و به‌کارگیری آثار او در صحنه‌های بزرگ و کوچک همواره مد نظرش بوده و هست ادامه داد: با تایید مواردی، چون تنبلی نسل جوان در امر پژوهش، بی‌توجهی دانشکده‌ها و مراکز تربیتی، نبود حمایت نهاد‌های دولتی متولی فرهنگ در حوزه تولیدات مرتبط با فردوسی و گنجینه عظیم آن یعنی شاهنامه دلیل بی‌توجهی به فردوسی را باید در کنار آن دلایل ذکر شده در فهرست بلندبالایی جست‌وجو کرد.
کارگردان اپرای عروسکی رستم و سهراب تصریح کرد: در دوره پهلوی اول به موضوع باستان‌گرایی به عنوان یکی از ویژگی‌های هویت ایرانی توجه و کمابیش از آثاری با این محور حمایت شد. ساخت آرامگاه فردوسی و توجه به چنین مواردی در دستور دولت و حکومت قرار گرفت. کسانی مانند مجتبی مینوی یا عبدالحسین نوشین نیز کنار بسیاری بزرگان و ادبا در هزاره فردوسی حضور داشتند و ایفای نقش کردند.
وی افزود:، اما به‌تدریج این موضوع مطرح شد که، چون یک شاه از شاهنامه حمایت کرده فردوسی درباره شاهان و شاهنشاهی است و عملاً گرایش به فردوسی به گرایشی سخیف و بی‌ارزش بدل شد و اقتباس از داستان‌های شاهنامه نیز همین سرنوشت را پیدا کرد. دکتر مهدی فروغ طی یک بررسی در دهه ۴۰ و ۵۰ خورشیدی از تولید ۱۵۰ نمایشنامه براساس شاهنامه فردوسی و داستان‌های شاهنامه صحبت کرد. بسیاری از این آثار شانس روی صحنه رفتن را داشتند حتی در تئاتر‌های لاله‌زاری شاهد اجرای داستان‌هایی از شاهنامه به شکل اجرا‌های مردم‌پسندی بودیم که رنگ صحنه به خود دیدند.
این مدرس و پژوهشگر تاکید کرد: آن گرایش به شاهنامه به سبب همان نگرش آلوده به جهل به ضدگرایش به شاهنامه تبدیل شد. اما اخیراً با نقالی اندکی مساله بی توجهی به شاهنامه فردوسی جبران و بار دیگر گرایشی در نسل جوان به داستان‌های شاهنامه ایجاد شده است.
شاهنامه؛ اثری در ستایش حقیقت و ستودن پروردگار است
شاهنامه نه در ستایش شاهان که درباره ستایش حقیقت و پروردگار است
غریب‌پور یادآور شد: اولین فیلم‌نامه‌نویس، اپرا نویس و داستان‌نویس و داستان‌سرای ایرانی فردوسی بوده است. همچنان که ایلیا و اودیسه باید در دستور کار همه دانشکده‌های تئاتری قرار بگیرد، در ایران باید در دانشکده‌های سینما، تئاتر و رشته‌های ادبی دوباره شاهنامه‌خوانی به‌عنوان یکی از دروس اصلی قرار گیرد.
یکی از تهمت‌های بزرگ به فردوسی آن است که شاهنامه درباره ستایش شاهان است که مطلقا اینگونه نیست. شاهنامه اتفاقاً درباره ستایش حقیقت و ستودن پروردگار است. فردوسی معلم عرفان ایرانی به شیوه خودش و معلم عرفای بعد از خودش نیز هست. او حتی معلم خیام است. هرچه ما در رباعیات خیام می‌بینیم در لابه‌لای داستان‌های ایرج، سیاوش، رستم و سهراب و دیگران وجود دارد.
شاهنامه همواره قربانی کج‌اندیشی شده است
غریب‌پور تاکید کرد: به‌کرات گفته‌ام از نظر ساختار دراماتیک، حداقل ۱۸ اثر دراماتیک ناب در داستان‌های شاهنامه وجود دارد که با آثار اِشیل، سوفوکل و شکسپیر برابری می‌کند که هیچ، حتی بالاتر از آنها نیز قرار می‌گیرد. اگر شاهنامه فردوسی در دانشکده‌ها توسط کسانی که واقعاً عمری را پای شاهنامه گذاشته‌اند تدریس شود و اگر دانشجویان نحوه صحیح و اصولی استخراج داستان‌ها را از شاهنامه را فرا بگیرند، ایمان دارم تمام داستان‌های فردوسی درس‌هایی برای هزاران سال عمر بشریت است.
کارگردان اپرای عروسکی مکبث افزود: درباره آثار شکسپیر شما فکر نمی‌کنید اگر لیر شاه را روی صحنه ببرید یک اثر تاریخی را روی صحنه برده‌اید، خیر. لیر شاه را روی صحنه می‌بریم برای آنکه یک اثر انسانی و یک داستان تلخ بشری را ببینیم، عبرت بگیریم و تاسف بخوریم. به‌همین دلیل فکر می‌کنم شاهنامه هم در زمان گرایش افراطی به شاهنامه و هم هنگام طرد شاهنامه قربانی کج‌اندیشی شده‌است.
غریب‌پور تصریح کرد: وقتی چنین جوی را به‌صورت اغراق‌آمیز نسبت‌به یک اثر ایجاد می‌کنید و آن نگاه غلوآمیز به امر قابل‌قبول بدل میشود، طبیعی است احمد شاملو، فردوسی را در حد یک کله‌پز معرفی کند. درحالی‌که جنبشی که در مورد ضحاک پدید می‌آید چنان برای تاریخ بشریت درس‌آموز است که باید به انحای مختلف و از جهات گوناگون به آن داستان توجه شود. توجه کنید واقع‌گرایی که در فردوسی وجود دارد برای داستان‌نویسان، نمایشنامه‌نویسان و فیلم‌نامه‌نویسان امروز عبرت‌آموز است.
کارگردان اپرای سعدی یادآور شد: برای آنکه ضحاک از ابتدا ماردوش، ستم کاره، خون‌خوار و بی‌رحم نبوده است. ضحاک عمر اسطوره‌ای دارد و یک دوره تاریخی نزدیک به ۳۰۰ سال پادشاهی می‌کند. پادشاهی او در آن دوران سرشار از عدل است. حتی زمانی که کاوه آهنگر علیه او قیام می‌کند، یک‌بار او از درباریان شهادت می‌گیرد چقدر نیکی‌ها کرده، چقدر برای سرزمینش مفید بوده است. اما بعد‌ها به سبب غرور و تکبر می‌بینیم تبدیل به عنصری ضدانسانی میشود که حتی فردوسی او را در جریان قیام فریدون و کاوه به قتل نمی‌رساند و می‌گوید او را در دماوند در غاری به زنجیر کشند. برای آنکه شر و ستمگری نیرویی دائم است. فردوسی این‌قدر سطحی فکر کند اگر ضحاک کشته شود ستم از جهان پاک میشود.
هیچ‌یک از آثار شکسپیر، پند و درس‌های شاهنامه را ندارد
غریب‌پور ادامه داد: وقتی اینچنین به اثری، چون شاهنامه نگاه می‌کنید متوجه می‌شوید هیچ‌یک از آثار شکسپیر چنین درسی در بطن خود ندارند. چند سال پیش یک لیبرتو (متن اپرا یا اپرانامه) با نام کاوه ناتمام نوشته بودم که حتی تا مرحله اجرا رفت، اما اجرا نشد. در آن تاکید داشتم که کاوه در عمل قیام می‌کند، اما اندیشه اداره‌کردن و ادامه‌دادن حکومت را ندارد. حرکتی که او می‌کند، حرکتی ناتمام است. این‌ها تمام براساس شواهد موجود در شاهنامه فردوسی است.
داستان رستم و سهراب، فوق‌العاده درس‌آموز است. وقتی رستم می‌گوید: «کدامین پدر هرگز این کار کرد/ سزاوارم اکنون به گفتار سرد؛ به گیتی که کشتست فرزند را/ دلیر و جوان و خردمند را»، در حقیقت فریادی است که رستم علیه غرور، تکبر، بی‌توجهی به نصایح، پندها، راهنمایی‌ها و مشاوره‌ها، می‌زند. یا وقتی می‌گوید: «چه گویم چرا کشتمش بی‌گناه/ چرا روز کردم بروبر سیاه»؛ طرح این سوال‌ها، طرح سوال‌هایی ابدی و ازلی و فوق‌العاده دراماتیک است.
شاهنامه؛ اثری در ستایش حقیقت و ستودن پروردگار است
دریغ از حمایت و توجه
غریب‌پور ادامه داد: طبق آنچه تاکنون ذکرش رفت، تصور می‌کنم فردوسی و شاهنامه شناخته نشده است. برای جبران این آسیب باید به شیوه علمی وارد میدان شد. من حتی اعتراضی به کار بزرگ عبدالحسین نوشین دارم. او خودش تئاتری است. بازیگر، مترجم و کارگردان بوده است. اما وقتی می‌آید شاهنامه را تصحیح می‌کند از نوشتن یک مقدمه درباره آنکه این داستان‌ها چقدر جنبه‌های دراماتیک دارد دریغ می‌کند. او مثل یک مصحح دقیق و زرف‌اندیش به ادبیات نگاه نمی‌کند. کاری که در نقطه مقابل او بزرگی، چون دکتر (محمدجعفر) محجوب انجام می‌دهد. او بعد از تصحیح شاهنامه به جنبه‌های نمایشی این آثار توجه می‌کند.
کارگردان اپرای عروسکی عشق گفت: با توجه به همه این دلایل تاکید می‌کنم فردوسی چه در حوزه حماسه و چه در حوزه عرفان کاملاً ناشناخته مانده است.
خلق را تقلیدشان در باد داد
با اتکا به تمام صحبت‌ها و نکته‌های مورد اشاره توسط دکتر بهروز غریب‌پور این سوال پیش می‌آید که در سایه ایجاد آسیب کج‌روی درباره درک و دریافت صحیح بزرگی مانند فردوسی و شاهنامه‌اش که در دوره پهلوی اول ایجاد شد، در این سیر و گذار تاریخی چرا کمتر پژوهشگران، کارشناسان و نهاد‌های آکادمیک زنهاری به آن کج‌اندیشان دادند تا شاهد قرار گرفتن مسیر درست در درک و دریافت دقیق و عمیق فردوسی و شاهنامه باشیم.
اگر روی نام بهروز غریب‌پور خط بکشیم، به چند نام دیگر می‌توانیم دست یابیم در اصلاح آن مسیر به کج رفته تمام قد وارد شده باشند. آن‌گونه که غریب‌پور اشاره کرد در این مسیر شاهد کم‌کاری بدنه نهاد‌های فرهنگی و هنری دولتی نیز بودیم. چرا با وجود تمامی این آسیب‌ها نهاد‌های آکادمیک، کارشناسان و پژوهشگران به چنین بزنگاهی توجه نکردند تا نسل امروز بتواند گام‌های صحیح آنها را در این مسیر ادامه دهند.
در پاسخ به این پرسش غریب‌پور گفت: پاسخ به طرح این دغدغه جوابی مفصل نیاز دارد، اما سعی می‌کنم مجمل پاسخ دهم. دیده و شنیده‌ایم که یک نمایشنامه در غرب به دلایل متعددی مهم و برجسته میشود. به فاصله کوتاهی عده‌ای بلند می‌شوند بلافاصله آن را ترجمه و روی صحنه می‌آورند. این یعنی همان تقلیدی که خلق را بر باد داده‌است.
وی ادامه داد: امروز می‌بینیم در غرب مدام در انتظار گودو یا آوازه‌خوان طاس در جال اجراست. این را می‌بینیم و می‌شنویم، اما اصلا فکر نمی‌کنیم در غرب تماشاخانه‌ها، سالن‌های اپرا و سالن‌هایی که آثار کلاسیک روی صحنه می‌برند از توجه به اسطوره‌های باستانی یونان اشباع شده‌اند. پس نیازمند تنفس هستند. اما دقیقاً ساعت را با ساعت آنها و تاریخ‌مان را با تاریخ آنها تنظیم کرده‌ایم.
خیلی وقت‌ها برای یک استاد کراهت دارد بگوید من به گذشته ایران کار دارم، تخصصم در این حوزه است و می‌خواهم به معرفی متون باستانی بپردازم. می‌هراسد به او بگویند از زمانه عقب افتاده‌است. نتیجه آن میشود که وقتی به نسل امروز می‌گویید آیا می‌دانستید محمدعلی فروغی به‌عنوان یک سیاست‌مدار استخوان‌دار تاریخ معاصر ایران نمایشنامه ترجمه کرده؟ آیا می‌دانید ناصرالملک نایب‌السلطنه نخستین مترجم اتللوی شکسپیر است؟ گمان می‌کنند آنها را دست انداخته‌اید. این‌ها را در دانشگاه‌ها تدریس نمی‌کنند. اما تا اسمی امروزی مطرح میشود به سبب دسترسی آسان به منابع از طریق ایرنترنت و جستجویی ساده، طرف اطلاعاتی را به دست می‌آورد و تلخ‌تر آنکه فکر می‌کند باسواد است.
شاهنامه؛ اثری در ستایش حقیقت و ستودن پروردگار است
غریب‌پور در بیان دیگر دلایل خود درباره آسیب‌های موجود در بدنه محیط‌های دانشگاهی در تشریح بی‌توجهی به پیشینه سترگ ایران در حوزه مبانی فرهنگی، چون شاهنامه فردوسی گفت: امروز به رساله‌های دانشگاهی کافی است که نگاهی کنیم. این خود ویترینی است بر این جهالت. ببینید چقدر درباره پیتر بروک، گروتوفسسکی و نظایری از این‌دست هنرمندان رساله وجود دارد. این به معنای کاهش ارزش آن هنرمندان نیست. حرف من آن است در این میان اگر ۱۰ اثر پیدا شد که به چگونگی استخراج نمایشنامه‌ها، اپرا‌ها یا فیلم‌نامه‌ها از شاهنامه فردوسی اشاره کرده باشد آن وقت می‌توانید بگویید که حرف من غلط است.
رو برگرداندن از داشته‌های کهن به سبب تقلید از الگو‌های مدرن
غریب‌پور تاکید کرد: نگاه تازه داشتن به داشته‌های فرهنگی و ادبی کهن می‌تواند یکی از راه‌های اصلی برای برقرایر پل میان نگاه مدرن و هویت معنابخش باستانی باشد. در برداشت و تولید از داستان‌های شاهنامه اصلاً قرار نیست همفکر و هم‌سلیقه باشیم. با استناد به این رویکرد معتقدم داستان رستم و سهراب یا داستان سیاوش چونان جنبه‌های بی‌شمار دارد که هر کس می‌تواند به آن از زاویه‌ای متفاوت بنگرد.
وی با ذکر مثالی ادامه داد: اخیراً اپرایی دیدم براساس نمایش الکترا (اثر سوفوکل نمایشنامه‌نویس شهیر یونان باستان) که کاملاً به شیوه مدرن تولید شده بود. اگر دانش و توانمندی داشته باشیم یک غزل حافظ را می‌توانیم چنان بخوانیم که تصور کنیم شاعرش شب قبل آن را سروده است. یا اگر به فردوسی نگاه امروزی بیاندازیم انگار که فردوسی هم دوره و معاصر شماست.
فکر می‌کنم آسیب درافتادن به تقلید از آثار مدرن و بی‌توجهی به داشته‌های کهن فرهنگی و ادبی به نیاز آدم‌ها به شهرت‌های آنی بازمی‌گردد. این درست به معنای تغییر معنای ثروت است که در جامعه ما رُخ داده است. قبلاً یک نفر عمری تلاش می‌کرد وقتی به سن ۷۰ سالگی می‌رسید، اگر حرفه‌اش در زمره کارهای خلاقه نبود به ثروت و مکنتی دست پیدا می‌کرد. ولی امروز وقتی می‌بینید یک جوان چنان دارای سرمایه‌ای است که می‌تواند یک کارخانه صنعتی را در جنوب کشور بخرد مسلم است یک جایی راه را به خطا رفتیم. این مساله در مورد نمایشنامه‌نویس، فیلم‌نامه‌نویس و اپرا نویس نیز صادق است.
نظام آموزشی ما، نظام فرسوده و مقلدی است که توسط جوانان کهنسال اداره میشود
غریب‌پور در پاسخ به این پرسش که با وجود تمام آسیب‌ها و با این نظام آموزشی و نگرش موجود آیا می‌توان به فردایی که امروز، نسل جدید و جوانان آن را نمایندگی می‌کنند امیدی داشت؟ گفت: به این پرسش باید با تامل فراوان پاسخ داد. با اتفاقاتی که امروزه در دانشگاه‌ها می‌افتد که همه دنبال لقب استاد هستند. همه دوست دارند شاگردان و دانشجویان مطیع و گوش به‌فرمان تربیت کنند. کلاس‌ها اگر یک ساعت است سه ربع آن به بدگویی و غیبت و ترور شخصیت دیگران پرداخته میشود و یک ربع آن حالا ممکن است چیزی گفته شود، نه! چنین امیدی وجود ندارد!
وی با تاکید بر آنکه باید اصلاحات جدی در نظام آموزش هنری صورت گیرد خاطرنشان کرد: با قدرت می‌گویم زمان کار خود را می‌کند. بسیاری از مخاطبان آثاری که با محوریت سعدی، حافظ، فردوسی، عطار و شیخ صنعان به صحنه بردم را جوانانی آگاه و مطلع تشکیل می‌دهند که در این حوزه تحقیق می‌کنند. میان آنها افرادی هستند که هر اثر را ۱۰ یا ۲۰ بار دیده‌اند. این خود نشان‌دهنده نگاه تحقیقی، پژوهشی و علاقه آنها به فرهنگ و ادبیات باستانی ایران است.
نظام آموزشی ما یک نظام فرسوده و مقلد است. مشکل اینجاست که این نظام را اتفاقاً استادان پیر و کهنسال اداره نمی‌کنند که جوانان فرسوده آن را اداره می‌کنند. کسانی که اگر از آنها سوال کنید خانم یا آقای محترم شما بگویید که آیا از میان شخصیت داستان‌ها برصیصای عابد را می‌شناسید؟ با خود فکر می‌کنند برصیصای عابد کیست؟ حتما این نام جدیداً گذاشته شده‌است؟ ولی اگر به او بگویید که سید یا ادموند یا هر اثر داستانی غربی را می‌شناسند با جست‌وجویی ساده در گوگل جوابی می‌گیرند و پاسخ می‌دهند و ادعای دانش و فضل هم می‌کنند.
کارگردان اپرای عروسکی عاشورا در پایان گفت: درباره ادبیات عرفانی و ادبیات حماسی مطلقاً در دانشکده‌ها خبری وجود ندارد. به این دلیل اگر وضع بر همین منوال پیش رود نمی‌توان به فردا امیدی داشت. اما اگر به آن‌هایی که خارج از دانشگاه با آگاهی و نگاه پرسشگر و رفتاری پژوهشی مشغول فعالیت هستند دل ببندید قطعا امیدی وجود دارد.
به مناسبت شرکت در دهمین دوره جشنواره فیلم‌های ایرانی استرالیا از پوستر خارجی مستند «سبالو» به کارگردانی محسن نساوند و تهیه‌کنندگی فاطمه معتمدآریا رونمایی شد.
این پوستر را محترم نساوند طراحی و اجرا کرده است.
در بخشی مجزا از جشنواره فیلم‌های ایرانی استرالیا به سینمای جنوب پرداخته میشود و به همین منظور فیلم «سبالو» برای این بخش انتخاب شده و به نمایش درمی‌آید.
دهمین دوره جشنواره فیلم‌های ایرانیِ استرالیا به صورت فیزیکی از ۲۰ می (۳۰ اردیبهشت) تا ۱۶ ژوئن (۲۶ خرداد) در چهار شهر سیدنی، ملبورن، بریزبن و پرت و پس از آن به مدت ۱۰ روز به صورت آنلاین در سراسر استرالیا برگزار میشود.
این فیلم که در حال حاضر در سینماهای «هنروتجربه» روی پرده است روایتی از زندگی محمود بردک نیا نوازنده سازهای کوبه ای است که اصالتی آفریقایی دارد و سال ها پیش اجدادش از زنگبار، جنوب تانزانیا به بوشهر مهاجرت کردند. او تلاش می کند با موسیقی و هنرش سنت پدران خود را زنده نگه دارد.
«سبالو» همچنین در لایه‌های زیرین خود نگاهی به تاثیر غیرقابل انکار رنگین‌پوستان آفریقایی‌تبار در موسیقی آیینی و سنتی جنوب ایران و بوشهر دارد.
محسن نساوند مستندساز و عکاس بوشهری فعالیت خود را از ۱۳۷۸ با تئاتر در بوشهر آغاز کرد و فارغ التحصیل رشته کارگردانی سینما از دانشگاه آزاد بوشهر در سال ۱۳۹۰ است. نساوند تاکنون کارگردانی مستندهایی چون«سایه»، «تالار وحدت هفت صبح»، «الف سمبو»، «ژلوفن» و «داون» را برعهده داشته است.
عوامل مستند «سبالو» عبارتند از کارگردان: محسن نساوند، دستیار کارگردان و تدوین: عابدین رمضانی، فیلمبردار: آیین ایرانی، بهتاش کمه زری، سعید بوشهری، مهرداد افراسیابی و علی کارگر، موسیقی: حبیب مفتاح، محسن شریفیان، مشاور پروژه: سیف الله صمدیان، انیس قناعت، صدابردار: محمد بوشهری، آریو انصاری، صداگذار: امین محمدی، اصلاح رنگ: محمد زرین پور، تصاویر هوایی: کوروش زارعی، مجتبی هدایت جو،کاوه زارعی، طراح پوستر: محترم نساوند، مسعود نساوند، برنامه ریز: امیر یوسف اکبرزاده، مدیر تولید: بهمن رسولی، مترجم: مرجان مدرس، عکاس: بابک منصوریان، سیدحسین حسینی، سیدمحمد فاطمی و با سپاس از سعید عرب زاده، آرشیو تصاویر و عکس: محمدرضا بلادی، عماد دباش زاده، نجف کازرونی (مستند اربعین) ناصر تقوایی، مشاور رسانه ای: نغمه دانش آشتیانی، تهیه‌کننده: فاطمه معتمدآریا.
مراسم تشییع و خاکسپاری محمدرضا باطنی، ظهر امروز (شنبه، ۲۵ اردیبهشت)، در بهشت زهرای تهران برگزار شد و پیکر این زبان‌شناس و استاد ادبیات فارسی، بنا به وصیت خود او، در قطعه‌ای جز هنرمندان و نام‌آوران انجام شد.
محمدرضا باطنی متولد سال ۱۳۱۳ در اصفهان بود و مدرک دکتری زبان‌شناسی همگانی و زبان‌های باستانی را از دانشگاه تهران گرفت و در ادامه در همین دانشگاه، استاد شد.
کتاب‌های «توصیف ساختمان دستوری زبان فارسی»، «مسائل زبان‌شناسی نوین»، «نگاهی تازه به دستور زبان»، «چهار گفتار درباره زبان» و ... از جمله تالیفات اوست.
«زبان و زبان‌شناسی» رابرت هال، «زبان‌شناسی جدید» مانفرد بی یرویش، «درآمدی بر فلسفه» بوخینسکی و ... از آثار ترجمه او هستند. فرهنگ معاصر انگلیسی - فارسی هم به همت او منتشر شده است./خبرآنلاین
رضا رضایی روز شنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار داشت: ۲۴۶ اثر از ۲۴ شهر ۱۲ استان کشور به دومین پویش خیام‌خوانی ارسال شده که بیشترین آن از خراسان شمالی است.
وی گفت: این پویش در بخش خیام خوانی برای ۲ گروه سنی زیر ۱۵ سال و بالای ۱۵ سال برگزار می شود که از آثار ارسالی ۱۷۴ اثر مربوط به گروه سنی بالای ۱۵ سال، ۴۴ اثر گروه سنی زیر ۱۵ سال است و ۲۸ اثر هم مربوط به خوشنویسی است.
وی افزود: استان‌های شرکت کننده در این پویش شامل خراسان شمالی، خراسان جنوبی، البرز، هرمزگان، تهران، فارس، کرمانشاه، آذربایجان شرقی، آذربایجان غربی، لرستان، همدان و مرکزی است.
وی گفت: این اداره کل با همکاری موسسه فرهنگی و هنری اردیبهشت بجنورد دومین پویش خیام خوانی را به منظور آشنایی و بزرگداشت مفاخر فرهنگی ایران اسلامی برگزار می کند.
۲۸ اردیبهشت ماه هر سال به نام روز ملی خیام در تقویم ملی ایران ثبت است و یاد وی به دلیل خدمات نبوغ آمیزش در عرصه‌های مختلف علم و ادبیات گرامی داشته میشود.
حکیم ابوالفتح عمربن ابراهیم خیامی، مشهور به خیام، فیلسوف، ریاضیدان و شاعر ایرانی است که در ۱۲ محرم سال ۴۳۹ هجری قمری در نیشابور متولد و در سال ۵۱۷ هجری در همان شهر درگذشت.
حکیم عمر خیام وی پس از طی تحصیلات در حوزه ای مختلف در رشته ریاضیات و نجوم تبحر خاصی یافت و در این حوزه شیوه های خاصی را در حل مسایل مختلف ابداع کرد . حکیم عمر خیام به دلیل تبحر و دانش عظیمی که در این دو علم بدست آورده بود، ملکشاه سلجوقی او را به سوی در بار فراخواند و وی را در صدر نشاند.
خیام در نزد ملکشاه دست به انجام کارهای علمی بسیاری زد که از میان آنها می توان به نگارش تقویم جلالی اشاره کرد.
حکیم عمر خیام بنا به در خواست ملکشاه رصدخانه ملکشاهی را ساخت و در صدد اصلاح تقویم موجود برآمد. تقویم جلالی او که امروزه در میان ایرانیان رواج دارد از چنان اعتباری بر خوردار است که تا کنون کمتر به آن ایراد وارد شده است.
به گزارش اندیشه معاصر؛ به نقل از روابط عمومی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران، ایرج عنایتی‌زاده در توضیح این موضوه گفت: بالغ بر ۱۵۰ نسخه ترجمه‌شده به زبان‌های روسی، انگلیسی، آلمانی و ایتالیایی و تعدادی تفاسیر و نقدهایی از «شاهنامه» فردوسی در کتابخانه ملی ایران نگهداری میشود. یکی از قدیمی‌ترین نسخ چاپ‌شده «شاهنامه»، «شاهنامه هوتن» نام دارد. اصل این کتاب در دوران صفویه در زمان شاه اسماعیل صفویه نوشته شده و به «شاهنامه شاه طهماسب» نیز معروف است.
او ادامه داد: عده‌ای از کاتبان دوره صفویه نگارش این «شاهنامه» را به انجام رساندند. اما پس از چندی این کتاب ناپدید شد تا این‌که این «شاهنامه» در سال ۱۹۰۳ در نمایشگاهی در پاریس به نمایش گذاشته شود، هوتن یک فرانسوی علاقه‌مند به فرهنگ ایران در سال ۱۹۵۹ میلادی این نسخه را از فردی به نام بارون روچلید خریداری می‌کند و از آن پس «شاهنامه» به «شاهنامه هوتن» معروف میشود.
رییس گروه ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران بیان کرد: نسخه موجود در تالار ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران در سال ۱۹۸۱ میلادی توسط شخصی به نام «برنارد دیکسون» استاد مطالعات خاورشناسی عصر صفویه ترجمه شده که با کمک دانشگاه هاروارد نسخه‌ای را از روی اصل کتاب به زبان انگلیسی در دو جلد به چاپ رسانده است.
او سپس گفت: پس از پیروزی انقلاب اسلامی ایران نسخه اصلی شاهنامه شاه طهماسب با تعداد صفحات کمتر به ایران بازگشته است و تاکنون مراجعین بسیاری شامل پژوهشگران، ایران‌شناسان و سایر اهالی علم و دانش متقاضی استفاده از این اثر هستند. چندین نسخه خطی معروف از «شاهنامه» فردوسی در کنار نسخ چاپی و ترجمه‌شده وجود دارد؛ اولین ترجمه‌ها از «شاهنامه» به زبان‌های عربی و ترکی صورت گرفته و سپس به زبان‌های دیگر از جمله زبان‌های اروپایی ترجمه شده است.
عنایتی‌زاده ادامه داد: نسخه «شاهنامه» مسکو، لندن و فلورانس از دیگر نسخه‌های دست‌نویس این اثر نفیس است. تاریخ کتابت نسخه فلورانس به گذشته‌های دور بازمی‌گردد و به روایتی کتابت این اثر نفیس و قدیمی به سال‌های ۱۲۱۷ میلادی بازمی‌گردد. «شاهنامه» به عنوان اثری حماسی تاثیرگذاری ویژه‌ای بر ادبیات حماسی غرب گذاشته است و مطالعات تطبیقی زیادی را در غرب برای افرادی که در حوزه زبان و ادبیات فارسی مطالعه می‌کردند ایجاد کرد.
رییس گروه ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران سپس اظهار کرد: در سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران نسخه‌های متعددی از «شاهنامه» فردوسی وجود دارد که عمدتا شامل زبان‌های انگلیسی، آلمانی، روسی و ایتالیایی میشود، اما در این بین آلمانی‌ها در حوزه زبان و ادبیات فارسی در زمینه ترجمه آثار در مقایسه با سایر کشورها پیشگام بوده‌اند.
عنایتی‌زاده اضافه کرد: در تالار ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی کتابخانه ملی ایران چندین نسخه نفیس و خاص وجود دارد که می‌توان به ترجمه دوجلدی از شاهنامه مربوط به سال‌های ۱۸۲۰ میلادی میشود، این اثر را شخصی به نام «یوزف فون گورس» در دو نسخه در برلین به چاپ رسانده است؛ همچنین دیگر اثر ترجمه‌شده از شاهنامه فردوسی مربوط به سال ۱۸۵۵ را فردی به نام «آدولف فریدریش فون شاک» ترجمه کرده است.
رییس گروه ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران ادامه داد: همچنین در سال ۱۸۹۰ ترجمه‌ای از شاهنامه فردوسی توسط «فردریش روکرت» صورت گرفت که این منبع نیز در تالار ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران وجود دارد.
او یادآور شد: در سال‌های متاخر از کتاب‌های آلمانی در این زمینه، فرهنگ واژگان «فریتز ولف» آلمانی نیز به چاپ رسیده که در سال ۱۹۳۵ میلادی به چاپ رسیده است و جزء منابع خاص در حوزه فرهنگ لغات شاهنامه است.
عنایتی‌زاده همچنین گفت: اما در حوزه ترجمه «شاهنامه» فردوسی به زبان انگلیسی می‌توان به اثر «جیمز اتکینسون» پزشک و خاورشناس متعلق به سال ۱۸۳۲ میلادی اشاره کرد. او در ابتدا بخشی از داستان رستم و سهراب را به طور مجزا ترجمه می‌کند و به چاپ می‌رساند اما در ادامه گزیده‌ای از ابیات شاهنامه را ترجمه می‌کند و به چاپ می‌رساند. این کتاب مورد اعتنای بسیاری از محققان و ادبا است چراکه در این اثر یک‌سری مطالعات زبان‌شناسی تطبیقی نیز صورت گرفته است. همچنین اثر دیگری در این باره متعلق به «ویلیام جونز» در سال ۱۸۳۴ به چاپ رسیده است.
او بیان کرد: یکی از ترجمه‌های بسیار جامع و اثربخش که از «شاهنامه» فردوسی وجود دارد مربوط به زبان فرانسه میشود؛ فرانسوی‌ها از دوران صفویه با زبان و ادبیات فارسی آشنا شدند که سفرنامه «شاردن» نقش حائز اهمیتی در آشنایی فرانسویان با شاهنامه داشت، بر همین اساس یکی از ترجمه‌های جامع از این شاهکار ادبی ایران توسط «ژول مول» صورت گرفته است؛ این خاورشناس همه ابیات شاهنامه را در هفت جلد ترجمه کرده است که این اثر در تالار ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی کتابخانه ملی ایران وجود دارد. ترجمه این کتاب حدود ۴۰ سال به طول انجامید و جلد هفتم این اثر پس از مرگ ژول مول توسط شاگردان او به چاپ رسید. این خاورشناس ترجمه آثار خود را از سال ۱۸۳۸ آغاز شده است.
رییس گروه ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران اظهار کرد: در حوزه زبان روسی نیز آثار دیگری از ترجمه «شاهنامه» فردوسی وجود دارد، دو مجموعه شاخص در این زمینه وجود دارد، یک مجموعه شش‌جلدی توسط شاعر و مترجم اوکراینی معروف به «سیسیلیا باکالیشیک» مشهور به بانو لاهوتی در بازه زمانی ۱۹۵۷ تا ۱۹۸۹ میلادی ترجمه شده است، این اثری شاخص به جهت بیان مفاهیم و مطالعات تطبیقی برای سبک شاهنامه مطرح است؛ همچنین مجموعه‌ای ۹ جلدی توسط شاعری تاجیکی به نام «میرزا ترسون زاده» وجود دارد که شاهنامه را از روی نسخه روسی ترجمه کرده است.
عنایتی‌زاده در ادامه گفت: از دیگر آثار متاخر ترجمه از «شاهنامه» فردوسی مربوط به سال ۲۰۱۸ میلادی میشود، شخصی به نام دکتر «گابریل واندن برگ» در کنار ترجمه، ابیات شاهنامه را نقد و تفسیر نیز کرده است. همچنین پروفسور یاکوهامین آنتیلا در سال ۲۰۱۶ اثری ترجمه‌شده از «شاهنامه» فردوسی را ارائه داده است.
رییس گروه ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران خاطرنشان کرد: مراجعه برای مطالعه آثار «شاهنامه» فردوسی به دو دسته تقسیم میشود؛ بخشی از مراجعین برای انجام مطالعات تطبیقی به تالار ایران‌شناسی و اسلام‌شناسی کتابخانه ملی ایران مراجعه می‌کنند و بخشی نیز برای بهره‌مندی از تصاویر به منظور انجام مطالعات مربوط به اسطوره‌شناسی به این بخش مراجعه می‌کنند.
به گزارش ایسنا، این کتاب با قیمت ۶۰ هزار تومان در انتشارات روزنه‌کار راهی بازار کتاب شده است.
در معرفی این کتاب آمده است: "علیرضا کاوه، پژوهشگر و نظریه‌پرداز سینمایی در این کتاب که جلد نخست از یک مجموعه چهارجلدی است هفت گونه یا ژانر سینمایی جنایی، کمدی، دراما، وسترن، فانتزی، وحشت و موزیکال را مورد بررسی قرار داده است.
در سال‌های اخیر توجه به بررسی‌های ژنریک سینمایی بخش قابل توجهی از آثار مکتوب سینمایی را به‌خود اختصاص داده است که در بین آنها آثار ترجمه‌ای چون فیلم/ژانر اثر ریک آلتمن و ژانر و هالیوود اثر استیو نیل منتشر شده‌اند. اما در بین این کتاب‌ها هفت گونه سینما از معدود آثار تالیفی است.
علیرضا کاوه که از سال ۱۳۷۰ نوشتن در خصوص ژانر سینمایی را در نشریات آغاز کرده، پیش‌تر کتاب‌های «گونه سینمایی، لحن و نظام ارزشی»، «چنین سیاه آینه‌ای» (فیلم نوار)، «تقسیم‌بندی سینمایی»، «بیننده فیلم» و «بهرام بیضایی و وقتی همه خوابیم» را منتشر کرده است.
نویسنده در نظریه خود ژانرهای سینمایی را از مسیر سامانه دریافت دیداری انسانی به هفت رنگ رنگین‌کمان تشبیه کرده است. چهار دسته گونه هفت‌تایی در این نظریه همچون چهار فصل سال تقسیم شده‌اند."
هر آنچه که از فیش حج نیاز دارید با بهترین قیمت از سایت فیش حج محمد خریداری کنید! خرید و فروش فیش حج تمتع و عمره بانک ملی و ملت|✓بزرگترین بانک اطلاعاتی فیش حج کشور ✓آگهی های تایید شده ✓ده سال سابقه‌ی فعالیت آنلاین - برای خرید کلیک کنید!
- خرداد ۱۴۰۰(۱۳۹)
- ارديبهشت ۱۴۰۰(۲۴۹)
- فروردين ۱۴۰۰(۲۲۸)
- اسفند ۱۳۹۹(۵۳)
- بهمن ۱۳۹۹(۸۳)
- دی ۱۳۹۹(۱۴۴)
- آذر ۱۳۹۹(۱۳)
- شبی سه نوبت کنسرت آنلاین تا ۲۳ خرداد
- داستانی عاشقانه با محوریت زندگی «حضرت معصومه (س)» به روایت فصل فیروزه
- دوراهی عربستان برای برگزاری حج
- ساخت یک کتابخانه با الهام از مغز انسان
- طرح برنامه راهبردی نهاد به نوزایی کتابخانههای عمومی منجر خواهد شد
- روایتی از انتشار نخستین کتاب‌های درسی
- کتاب نمای سکونت در بناهای تاریخی تالیف شد
- رمان "به سپیدی یک رؤیا" منتشر شد
- ضرورت توجه به استانداردهای کتاب کودک
- درخشش بر صحنه خلاقیت